कोलवाळ: कोलवाळमधील कोळीवाडा येथे ६५ वर्षीय कांचन रमाकांत नाईक आपल्या मातीच्या घराच्या भग्न अवशेषांमध्ये अक्षरशः जीवनसंघर्ष करत आहेत. २०२० मध्ये पतीचे निधन झाल्यापासून त्या एकट्याच राहत असून, गेल्या दोन वर्षांपासून सरकारी मदतीसाठी त्या अधिकाऱ्यांकडे विनवण्या करत आहेत. मात्र, त्यांना केवळ रिकामी आश्वासने आणि तोंडी दिलासाच मिळाला आहे.

एकापाठोपाठ दोनदा घराची पडझड, तरी मदतीचा अभाव

कांचन यांचे घर अनेक वर्षांपासून जीर्ण अवस्थेत होते. २०२४ च्या पावसाळ्यात त्याचा काही भाग कोसळला. त्यावेळी थिवीचे आमदार आणि कोलवाळ पंचायतीच्या सदस्यांनी घटनास्थळी भेट देऊन कांचना यांना तातडीने मदत करण्याचे आश्वासन दिले होते. मात्र, त्यानंतर कोणतीही ठोस कार्यवाही झाली नाही.

३ जून २०२५ रोजी पुन्हा एकदा आपत्ती कोसळली. मुसळधार पाऊस आणि सोसाट्याच्या वाऱ्यामुळे घराचा उर्वरित भागही पूर्णपणे उद्ध्वस्त झाला, ज्यामुळे ते घर आता राहण्यायोग्य राहिले नाही. एका तलाठ्याने पुन्हा पाहणी केली आणि आणखी एकदा मदतीचे आश्वासन दिले. परंतु, एका महिन्याहून अधिक काळ उलटूनही, कांचन अजूनही प्रत्यक्ष मदतीच्या प्रतीक्षेत आहेत.

केवळ एका पंच सदस्याचा मदतीचा हात

या परिस्थितीत केवळ एकच व्यक्ती कांचन यांच्या मदतीला धावून आली आहे. त्याच गावातील पंच सदस्य रितेश वरखंडकर. त्यांनी वैयक्तिकरित्या कांचना यांना मदत देऊ केली आहे. कांचन नाईक सध्या शेतात काम करून आपला उदरनिर्वाह करत आहेत, जेमतेम त्यांची दैनंदिन गुजराण होत आहे. त्यांना कुटुंबात कोणीही नाही, डोक्यावर छत नाही आणि कोणत्याही संस्थात्मक आधाराशिवाय त्या अत्यंत असुरक्षित परिस्थितीत जगत आहेत.

अश्रू पुसत कांचन आर्त विनवणी करत आहेत, "मला आता खोटी आशा नको आहे. मला फक्त राहण्यासाठी एक लहानसा निवारा हवा आहे. खूप उशीर होण्यापूर्वी कृपया मला मदत करा." कांचन नाईक यांची ही कहाणी सरकारी यंत्रणांच्या उदासीनतेवर आणि सामान्य माणसाच्या दुर्दशेवर प्रकाश टाकते. त्यांच्या आर्त विनवणीला आता तरी प्रतिसाद मिळतो का, हे पाहणे महत्त्वाचे ठरणार आहे.