वाल्मिकी फालेरो

गेले काही रविवार आपण होली स्पिरिट चर्चच्या अंतर्गत वैशिष्ट्यांविषयी माहिती करून घेत आहोत.

फॅब्रिका: हे प्रशासकीय मंडळ आहे, जे चर्चच्या सांप्रदायिक आणि ऐहिक दोन्ही मालमत्तांचे व्यवस्थापन पाहते. मंडळ चर्चच्या कर्मचाऱ्यांना पैसे देऊन दैवी पंथाचे समर्थन करते.

आर्चबिशपने नामनिर्देशित केलेल्या सदस्यांचा समावेश असलेल्या या मंडळाचे नेतृत्व पॅरिश याजक करतात. फॅब्रिका मंडळाचा कार्यकाळ तीन वर्षांचा असतो. संलग्न कपेलची स्वतःचे मंडळ असते ज्याचे अध्यक्ष पंथगुरू असतात.

कॉफ्रे : म्हणजे तिजोरी किंवा खजिना कॉफ्रेस हे फॅब्रिकाप्रमाणेच शीर्षस्थानी असलेले मंडळ आहे. त्यांच्या अखत्यारित येणाऱ्या क्षेत्राच्या मालमत्तेचे, सहसा कपेलांचे व्यवस्थापन करतात. होली स्पिरिट चर्चमध्ये सेंट अँथनी, मॉन्टे पिएदाद, अवर लेडी ऑफ पीटी (मॉन्टे), अवर लेडी ऑफ माउंट कार्मेल (मुंगुल), सेंट जोकिम (बोर्डा), इमॅक्युलेट कन्सेप्शन (माडेल) आणि सेक्रेड हार्ट ऑफ जीझस (अंबाजी) असे सात कोफ्रे आहेत. .

पॅरोकिअल हाऊसचा पूल: चर्चच्या उत्तरेला, त्याच्या दर्शनी भाग आणि पॅरोकिअल हाउसमध्ये, एक मोठी कमान आहे जी सुरुवातीला एक बट्रेस (मुख्या भागाला चालना देण्यासाठी एक काउंटरफॉइल) दिसते.

या कमानीला डमी खिडक्या आहेत, बट्रेस नाहीत. पॅरोकिअल हाउसच्या पहिल्या मजल्यावरून प्रवेश करण्यायोग्य असलेल्या कमानीच्या आत, गोल-टिप केलेल्या दगडी पायऱ्यांचा एक विस्तीर्ण जिना आहे जो गायनगृहाच्या मंचाकडे जातो.

कॉयर लॉफ्टच्या पातळीपासून, बेल टॉवरच्या आतील बाजूस, छताच्या कोफर्ड बॅरल व्हॉल्टच्या वर आणि छताच्या टाइलच्या खाली असलेल्या गडद जागेपर्यंत घेऊन जाणारा एक अरुंद लाकडी जिना आहे.

वटवाघुळ आणि कबुतरे - कधीकधी मधमाश्याही - या भयावह भागात भरपूर आहेत. येथे जाणे जोखमीचे आहे. हा दोन मजली लाकडी जिना उत्तरेकडील बुरुजातील घंटागाडीपर्यंत जातो. कमानीची रचना खरोखरच आधारासाठी होती, परंतु त्यात एक उपयुक्ततादेखील होती.

चर्चची मैदाने: या मैदानांवर एकेकाळी लक्ष्मी-नारायण मंदिर, त्याची तुळशी वृंदावन आणि मंदिराचे तळे होते. तुळस ही भगवान विष्णूचा अवतार असलेल्या नारायणाला अतिशय प्रिय. पूजेमध्ये पत्री म्हणून तुळशीचा वापर होत असे. याशिवाय तुळशीमुळे डासांचा उपद्रवही कमी होत असे.

मंदिराच्या जागेवर चर्चचे बांधकाम दोनवेळा केले गेले. सध्याच्या चर्चच्या इमारतीच्या पश्चिमेस सुमारे ५० मीटर अंतरावर ही जागा आता चर्चच्या मैदानाची रिकामी जमीन आहे. जिथे आता पियाझा क्रॉस आहे तिथे पूर्वी मंदिराचे तुळशीवृंदावन होते. त्याच्या पश्चिमेला क्रॉसच्या अगदी पुढे (आणि कदाचित त्याचा काही भाग बुजवला गेला) मंदिराचे तळे एके काळी होते. खोल असलेले तळे हळूहळू मातीचे भराव टाकून बुजवण्यात आले.

मिनी फुटबॉल ग्राउंडच्या पश्चिमेकडील गोलपोस्टच्या मागे एक चौरस काळ्या रंगाचा बेसाल्टिक दगडाचा स्लॅब (अंदाजे 80 सें.मी. चौरस आणि 30 सें.मी. जाड पण निमुळता) होता. या दगडावर काही जुनी स्थानिक भाषा (अस्पष्ट) शिलालेख आहे.

हा शिलालेख स्पष्टपणे पूर्व-पोर्तुगीज काळातील आहे, स्थानिकांनी दगडाचा संबंध सिडास अल्मासशी जोडला. ही 19 व्या शतकाच्या उत्तरार्धात घडलेली शोकांतिका आहे, ज्यात मतदानाशी संबंधित हिंसाचारात 23 निष्पाप लोकांना गोळ्या घालून ठार करण्यात आले होते.

23 पैकी एक किंवा त्याहून अधिक आत्म्यांनी त्या दगडाला झपाटल्याच्या भीतीने कोणीही दगडाला हात लावण्याचे धाडस केले नाही. चार शतकांहून अधिक काळ हा दगड उघड्यावर पडला होता. काही वर्षांपूर्वी मैदानाच्या कंपाउंड भिंतीसाठी पाया खोदताना, बाहेरील मजुरांनी खोदलेल्या मातीच्या थराखाली दगड गाडला गेला.

पियाझा क्रॉस: चर्चच्या मैदानाच्या मध्यभागी हा पांढरा स्टुको क्रुझेरो (काळ्या दगडाच्या क्रॉसने आरोहित स्मारक), मंदिराच्या तुळशीवृंदावनाच्या जागेवर बांधला गेला होता. ख्रिस्ताच्या वधस्तंभावर वापरण्यात येणारी अवजारे वधस्तंभावर कोरलेली आहेत.

हे स्मारक गोव्यात नसले तरी सासष्टीमधील सर्वात मोठे आणि सर्वात भव्य आहे. कुठ्ठाळीत असलेला क्रॉस याच्या तुलनेत लहान आहे. त्याच्या वक्र पृष्ठभागाच्या प्रत्येक भागावर अलंकार असल्याने, सपाट पृष्ठभाग कोठेही आढळत नाही.

गोव्यातील सर जेम्स एम. रिचर्ड्स (नवी दिल्ली, 1982) यांनी निरीक्षण केले, चर्चच्या चमकदार पांढऱ्या दर्शनी भागाचा प्रतिध्वनी म्हणजे ही क्रॉसची पांढरी शिल्पाकृती आहे.

(लहानपणी प्रस्तुत लेखकासह स्थानिक मुलांनी, या निसरड्या, चुना-प्लास्टरच्या पायथ्यावरील खडकावर चढण्या-उतरण्याचे पहिले धडे घेतले. विशेषत: चर्चच्या मैदानावर खेळले जाणारे आंतरशालेय फुटबॉल सामने पाहण्यासाठी.

क्रॉसची स्थानके: जुन्या स्थापत्य परंपरेतील बारा लहान क्रॉस चर्चच्या मैदानाच्या परिघावर आहेत. व्हाया सॅक्रा किंवा व्हाया दोलोरोसा, वे ऑफ द क्रॉसचे स्टेशन म्हणून हे क्रॉस लेंटच्या काळात आणि विशेषतः पॅशन वीक दरम्यान नवी झळाळी घेऊन सुशोभित होतात.

कुआंव रुक : क्रॉसजवळच पूर्वी एक वडाचे झाड होते. देऊळ पाडून चर्च बांधल्यानंतरही नवख्रिस्ती वड किंवा पिंपळ वृक्षाला प्रदक्षिणा घालून चर्चमध्ये येत असत. त्यामुळे, जेझुइट्सनी ते झाड तोडले आणि त्याच्या जागी एक कुआंव-रुक, एक सरळ आणि उंच वाढणारे झाड लावले. हाच प्रकार त्यांनी सासष्टीतल्या बहुतेक चर्च परिसरात केला.

फ्लोरा साग्राडा दा इंडिया (मडगाव, 1912) मध्ये कॅएटानो फ्रान्सिस्को झेवियर ग्रेसियास यांनी या झाडाचे नाव कुवें-रुक असे लिहिले आहे आणि काही गावांमध्ये त्याला पिनिअम-रुक म्हणतात. गोव्यातील झाडांची पोर्तुगीज काळातील यादीनुसार याचे नाव आर्वोर द पूना असे नमूद करण्यात आले आहे.

एक जाणकार आणि आदरणीय मित्र असलेल्या जॉर्ज दे अब्रेउ नोरोन्हा यांच्या मते, झाडाचे वनस्पतिशास्त्रीय नाव स्टेरकुलिया फोएटिडा, लिन आहे. झाडाच्या लाकडाचा वापर जहाजांचे मास्ट तयार करण्यासाठी केला जात असे.

ख्रिस्तीकरणाच्या रेट्यात हिंदू धर्माचे प्रत्येक चिन्ह मिटवण्यावर, नष्ट करण्यावर भर दिला गेला. एवढेच नव्हे तर त्या जागी दुसरे प्रतीक चिन्ह उभारले गेले. वेदकाळापासून प्रजापतीचे प्रतीक असलेला पिंपळ, विष्णूचेही हे जन्मस्थान मानले गेले आहे.

कृष्ण याच पिंपळवृक्षाखाली बसलेला असताना बाण लागून निजधामास गेला, गौतम बुद्धालाही आत्मज्ञान पिंपळवृक्षाखालीच झाले असे अनेक संदर्भ असलेला हा पिंपळवृक्षच नष्ट करून संस्कृतीच्या खुणाच नष्ट केल्या गेल्या.

वटवृक्षाच्या, पिंपळाच्या जागी कुआंव रुक उगवला आणि तुळशीवृंदावनाच्या जागी क्रॉस उभा राहिला. ‘इथल्या पिंपळ पानावर अवघे विश्‍व तरावे’, अशा वांझोट्या बढाया फक्त कवितेत मारायच्या. प्रत्यक्षात ते रक्षण करण्याची प्राज्ञा नसेल तर विश्‍व सोडून द्या स्वत:चे अस्तित्वही तरणार नाही, हे ख्रिस्तीकरणाच्या इतिहासाने साधार पटवून दिले आहे.