Freedom अवघ्या एका महिन्यात पावसाने शंभरी गाठली. रात्रंदिवस घनघोर बरसला. सारा महिना घर आणि कचेरी या व्यतिरिक्त इतरत्र पाऊल न टाकता आल्याने एक प्रकारच्या बंदीवासाची भावना साऱ्यांच्या मनात दाटून राहिली होती.

मात्र काल संध्याकाळी अचानक सूर्य थोडा वेळ ढगाआडून दिसला काय. हाडीमासी खिळलेला महिन्याभराच्या कोंदटपणाचा कोष कापरासारखा उडून गेला आणि झळाळत्या आकाशाच्या दिशेने फुलपाखरांनी उडावे तसे पटापट सारे मोकळ्यावर आले.

कितीतरी शृंखलानी माणूस जखडलेला असतो. पावसाळा खरे तर फार सुंदर असतो पण भिजण्याचे स्वातंत्र्य असेल तरच! अन्यथा, तो देखील एक शृंखलाच बनतो.

अन्न, वस्त्र, निवारा याप्रमाणेच स्वातंत्र्य हीदेखील माणसाची जगण्याची मूलभूत गरज आहे. मात्र त्याच्या मूल्याविषयी जे बोलले-लिहिले जाते ते फार संदिग्ध असते.

त्याचा अर्थही आकलनापलीकडे राहतो. पण जेव्हा प्रकाशाची तिरीप येते, दरवाजे उघडतात, बाहेरचे मोकळे अवकाश नजरेत भरते तेव्हा ‘स्वातंत्र्य’ या शब्दाला दुसऱ्या कुठल्याच व्याखेची गरज भासत नाही.

मोकळ्या प्रकाशित अवकाशाला सहज प्रेरणेने मिळालेला आपला प्रतिसाद हाच स्वातंत्र्याचा खरा उद्‍घाेष असतो आणि तोच आपली नजर दूरच्या क्षितिजाकडे वळवून आपल्याला काळोखाविरुद्ध उभे करतो.