सर्वेश बोरकर

Hampi विजयनगरचे हम्पी हे कर्नाटकातील एक खडकाळ जागा, ज्यातून तुंगभद्रा नदी ईशान्य दिशेने वाहते. या ठिकाणी सर्वांत जुनी ऐतिहासिक वसाहत, एक हिंदू तीर्थ आहे जिथे देवी पंपा आणि विरूपाक्ष(शिवाचे एक रूप) यांची पूजा केली जाते. दक्षिण भारतातील सर्वांत महत्त्वाचे तीर्थक्षेत्र म्हणून ते आजपर्यंत टिकून आहे.

चौदाव्या शतकाच्या शेवटी दिल्लीच्या सुलतानाच्या सैन्याने दख्खन आणि दक्षिण भारताचा विध्वंस केल्यामुळे स्थानिक योद्ध्यांना त्यांची स्वायत्तता सांगण्याची संधी मिळाली. यापैकी एक म्हणजे संगम आणि त्याचे पाच पुत्र; जे कदाचित कंपिलाच्या सेवेत स्थानिक प्रमुख होते.

हम्पीच्या उत्तरेस १० किमी अंतरावर असलेल्या कममाता किल्ल्यावर असलेल्या या स्थानिक कंपिलाच्या शासकाने आक्रमकांशी लढा दिला, परंतु इ.स १३२७ मध्ये त्याला प्राण गमवावे लागले. संगम बंधूंनी हम्पी परिसरात स्वत:ची स्थापना केली, तेथील विरूपाक्ष मंदिराला देणगी देऊन पुन्हा स्थापित करण्यात आले.

दक्षिणेला हेमकुट टेकडी येथून ते बहमनीं सल्तनत सैन्याने गमावलेल्या प्रदेशांवर पुन्हा हक्क मिळवण्यासाठी निघाले, ज्यामुळे एक विशाल राज्य निर्माण झाले, ज्याने संपूर्ण तामिळनाडूपर्यंत विस्तार केला.

चौदाव्या शतकाच्या उत्तरार्धात, बुक्क पहिला (राज्य इ.स १३५५-७७) आणि हरिहर द्वितीय (राज्य इ.स १३७७-१४०४) च्या काळात, हम्पी तीर्थ एका तटबंदीच्या शहरात समाविष्ट झाले होते, ज्याला त्यांनी विजयनगर असे नाव दिले.

शहराच्या तटबंदीने खडकाळ जागेचा संरक्षणात्मक फायदा घेतला, तर नदीने शहराच्या उत्तरेकडील भागाचे संरक्षण केले आणि शेती आणि घरगुती वापरासाठी आवश्यक पाणी पुरवले. या तटबंदीच्या मध्यभागी शाही केंद्र होते, जेथे संगमा राजांचे राजवाडे, उपासनेसाठी खाजगी मंदिर आणि त्यांच्या शाही समारंभांसाठी व्यासपीठ होते.

पंधराव्या शतकाच्या सुरुवातीस, देवराय (इ.स १४०६-२२ आणि इ.स १४२४-४६) नावाच्या सलग दोन संगमा राजांच्या अंतर्गत, अतिरिक्त संरक्षक भिंती आणि प्रवेशद्वार बांधून शहराचा विस्तार करण्यात आला. तोपर्यंत विजयनगर हे खरे राजधानीचे शहर बनले होते.

जैन आणि मुस्लिमांसह दक्षिण भारतातील सर्व भागांतील लोकांची विविध लोकसंख्या असलेल्या राजधानीमध्ये विजयनगरची ख्याती वेगाने पसरली. परदेशी पाहुणे शहराकडे आकर्षित झाले आणि विजयनगर दरबाराच्या वैभवाचे त्यांनी केलेले वर्णन शहरातील जीवनाचा महत्त्वपूर्ण पुरावा देतात.

यावेळी बांधण्यात आलेल्या शाही वास्तूंमध्ये बहमनींच्या वास्तुकलेचा प्रभाव असलेल्या शैलीत बांधलेले घुमटाकार हत्तीचे तबेले होते. जा बहमनीं सुलतानांनी विजयनगरच्या उत्तरेला, दख्खनच्या पठाराच्या मध्यभागी असलेल्या राज्यावर राज्य केले.

संगम आणि बहमनी यांच्यात वारंवार छापे आणि युद्धे त्यांच्या राजधान्यांच्या दरम्यान असलेल्या समृद्ध बागायती व जमिनींवर नियंत्रण ठेवण्याच्या त्यांच्या प्रयत्नांमुळे झाली.

पंधराव्या शतकाच्या अखेरीस सलग दोन लष्करी सत्तांतरांमुळे विजयनगर येथील बांधकाम कार्य तात्पुरते थांबवण्यात आले. सोळाव्या शतकाच्या शेवटी तुलुवा घराण्याच्या शासकांनी स्थिरता पुन्हा प्रस्थापित केली.

कृष्णदेवराय (राज्य इ.स १५१०-२९ ) आणि त्यांचे सासरे अच्युतराय (राज्य इ.स १५२९-४२), यांच्या कालखंडात शहराचा मोठ्या प्रमाणावर विस्तार झाला. बालकृष्ण, तिरुवेंगलनाथ (व्यंकटेश्वर), विठ्ठल, पट्टाभिराम आणि अनंतशयन यांना समर्पित असलेल्या मंदिरांसह नवीन उपनगरे उभारली गेली.

दरम्यान, हम्पी येथील विरूपाक्ष पंथाचे नूतनीकरण आणि विस्तार करण्यात आला आणि आधुनिक शहर होस्पेटच्या बरोबरीने सुमारे १२ किलोमीटर अंतरावर एक नवीन शाही निवासस्थान स्थापित केले गेले.

तुलुवा काळात दख्खनच्या सुलतानांशी संघर्ष तीव्र झाला, ज्यामुळे जानेवारी १५६५मध्ये राजधानीपासून १०० किमी अंतरावर असलेल्या तालिकोटाजवळ प्रसिद्ध युद्ध लढले गेले. त्यांच्या सैन्याचा भयंकर पराभव झाल्यानंतर, विजयनगरचा राजा आणि दरबारी राजधानी सोडून पळून गेले.

त्यांनी विजयनगरची राजधानी हम्पी सल्तनत सैनिकांच्या दयेवर सोडली. व्यापक विनाशाचा विचार करून, सल्तनत सैनिकांनी शहराची तोडफोड केली आणि लाकडी संरचना जाळण्यात आल्या.

सल्तनत आणि विजयनगर या दोन्ही अधिकाऱ्यांनी शहराचा नाश झाल्यानंतर ते पुन्हा ताब्यात घेण्याचा प्रयत्न केला पण हम्पी शहर विजयनगरच्या अवशेषांचे एक ‘खंडहर’ बनून राहिले होते.